Louise Glück (1943, New York) is een dichter en essayist die al veel prijzen won, waaronder de Nobelprijs voor literatuur in 2020. Haar bundel ‘Averno’ (2006) is genoemd naar een kratermeer dichtbij Napels, dat voor de Romeinen de ingang van de onderwereld beduidde. Glück maakte dankbaar gebruik van de dubbele symboliek van verbinding en scheiding die daarmee gepaard gaat. Zo gaf ze ‘Averno’, in het Nederlands vertaald door Radna Fabias, na een inleidend vers, twee delen, verweefde ze klassieke elementen (een personage als Persephone) met persoonlijke ervaringen en gebruikte ze contrasterende maar elkaar aanvullende begrippen: leven en dood, materie en geest. Familierelaties zijn belangrijk, evenals de invloed van de natuur. Glücks zegging is eenvoudig en verhalend. Het poëtisch belang, heel wat minder gemakkelijk te doorgronden, schuilt daarom in de karig toegepaste maar krachtige beeldspraak, in verrassende uitspraken en meer nog in de verknopingen van de verschillende soorten bewustzijn. 'Ik denk dat ik het me kan herinneren dood te zijn. Vaak, in de winter.' Het is werk dat dóórwerkt! Eenvoudig overkomende maar wegens de vele verwijzingen naar o.a. de klassieke oudheid toch complexe poëzie, die wereldwijd succes kent. Verberg tekst